Top EP's 2014

Aangezien de meeste jaarlijsten focussen op albums of nummers, wordt het tussenformaat vaak genegeerd. EP's worden namelijk zelden in grote oplages verspreid, zijn weinig winstgevend en bestaan meestal uit demo's of restjes. Toch kan een EP een zekere impact hebben. Zo is dit formaat de ideale manier voor een beginnende band om hun geluid en esthetiek in enkele nummers samen te vatten. Daarnaast kunnen gevestigde waarden er eenvoudiger experimenteren en risico's nemen. Ik luisterde naar een pak meer EP's dan het handvol dat ik dit jaar op blackpool heb gerecenseerd. Vijf ervan bleven plakken.

Als een opwarmer voor mijn andere lijsten, deel ik hieronder de vijf EP's die, volgens mij, jouw tijd verdienen. De EP's op positie vier, twee en één heb ik gerecenseerd, klik op de afbeelding om die review te lezen. Voor de andere twee moet je het doen met enkele regels. Laat de Blackpool-jaarlijstjes beginnen!

Welke EP's lieten bij jou een diepe indruk na?


05 Panda Bear | Mr Noah

Juich! Juich! Een nieuwe Panda Bear op komst! Juich! Een artiest als Noah Lennox is zeldzaam. Noah steekt complexe, gelaagde en experimentele nummers in elkaar en slaagt er in om ze toegankelijk en poppy te laten klinken. Op 13 januari verschijnt Panda Bears vijfde album Panda Bear Meets The Grim Reaper en als voorsmaakje bundelde Noah single Mr Noah samen met drie nummers die het album niet haalden. De EP biedt een heerlijke psychedelische trip met Panda Bears karakteristieke, langgerekte zangmelodieën en kleurrijke synths. Besef dat drie vierde van deze fraaie EP het niet waard waren om Panda Bear Meets The Grim Reaper te halen en juich met me mee.


04 Son Lux | Alternate Worlds

Op Alternate Worlds herwerkt Ryan Lott, de man achter Son Lux, vier nummers van zijn jongste album Lanterns. Hij kleedt zijn voorheen gelaagde nummers uit tot hun essentie. Het eindresultaat klinkt bevreemdend en spookachtig. De alternatieve versies halen minstens het niveau van de originelen. Zo klinkt Easy (Switch Screens), mede door de bijdrage van Lorde, nog duisterder dan voorheen. Lost It To Trying (Mouths Only Lying), oorspronkelijk een bombastisch stuk, gaat door merg en been in deze naakte variant. Naar mijn smaak staat deze minimalistische aanpak Son Lux beter dan de overvloed die zijn langspelers typeert.

Luister.


03 Yumi Zouma | Yumi Zouma

Kim Pflaum, Josh Burgess en Charlie Ryder leefden voor een lange periode samen in een huis in Christchurch, Nieuw-Zeeland. In 2011 stortte hun woning in door een aardbeving. Josh vertrok naar de Verenigde Staten en Charlie naar Frankrijk waardoor de drie vrienden met een immense afstand van elkaar gescheiden werden. Dit hield hen niet tegen om hun vriendschap te behouden. Wat hen het meeste verbond was muziek. Via Dropbox en andere vormen van digitaal bestanden delen, creëerde het drietal vanuit drie verschillende continenten één consistente EP. De vier nummers op Youmi Zouma zijn gedrenkt in nostalgie. Het is onduidelijk waar Yumi Zouma precies naar verlangt - ik hoor invloeden van chillwave, disco en dromerige indiepop - maar de verleiding om zuchtend mee te verlangen is onweerstaanbaar. 



02 Viet Cong | Cassette

Na interne ruzies en het plotse overlijden van gitarist Christopher Reimer kwam er in 2011 een einde aan het succesverhaal van de Canadese art-popband Women. Matt Flegel legde in interviews uit dat het Women-hoofdstuk volledig was afgesloten, maar zijn creatieve vuur nog bijlange niet was uitgeblust. Hij startte daarom een nieuwe groep samen met de drummer van Women en twee goede vrienden. De band werd tot Viet Cong gedoopt. Viet Cong kreeg snel de kans om op tour te vertrekken. Om hun naam te verspreiden, besloot het viertal om enkele demo's te bundelen in een tourcassette. 

Cassette is de eerste officiële release van Viet Cong en toont ongelooflijk veel potentieel. Toegegeven, de EP is erg gevarieerd en daardoor inconsistent, maar de aanwezige ideeën zijn een plezier om te beluisteren. Een lo-fi productie, hypnotiserende gitaarriffs en the Beach Boys-achtige zanglijnen maken Cassette een indrukwekkende introductie tot Viet Cong. Op 20 januari verschijnt Viet Congs debuut genaamd Viet Cong. Verlies ze niet uit het oog.

Luister.


01 Vince Staples | Hell Can Wait

Het is ergens een schande dat Hell Can Wait slechts een EP is. In drieëntwintig minuten overtreft de jonge Amerikaanse rapper Vince Staples, voorheen vooral bekend om zijn features op Earl Sweatshirt's machtige album Doris, de meeste langspelers die ik dit jaar hoorde.

De grauwheid van Staples' teksten zijn verbonden aan de instrumentatie. Zijn nummers zijn naakt. Zwart-wit. Staples' bittere, gefrustreerde stem steunt op diepe bassen, dramatische percussie en occasionele pianotoetsen. Deze kleurloze omgeving leent zich uitstekend voor het blootleggen van het heersende westerse racisme dat zijn leven getekend heeft. Met Blue Suede en Hands Up heeft Staples twee van de beste hiphopsingles van 2014 op zijn naam staan. Alhoewel Hell Can Wait op zich een indrukwekkende prestatie is, voelt de EP als een belofte. Met genoeg tijd en (financiële) ruimte is Staples tot grootse dingen in staat. Ik hou hem aan die belofte en dat zou jij, mijn lieve lezer, ook moeten doen. 

0 reacties :

Een reactie posten